Intussen weten we nu dat ons zoontje de diagnose autisme heeft, maar er was een tijd dat we ons van geen kwaad bewust waren. Dat we zelfs niet wisten dat er een kans was dat ons zoontje uberhaupt autisme zou kunnen hebben. Lees hier hoe wij ontdekt hebben dat ons kind autisme heeft.
Ons eerste kindje
Eigenlijk waren er erg veel signalen, maar omdat Remus ons eerste kindje was, hadden we dat niet gelijk door. En ergens ben ik daar ook dankbaar voor. We hebben genoten van zijn eerste jaar zonder ons zorgen te maken. Pas toen hij anderhalf jaar was, sloeg de waarheid in als een bom. Remus heeft autisme met een ontwikkelingsachterstand. Die achterstand maakte het iets gemakkelijker om hem een diagnose te kunnen geven, want autisme belemmert in sommige gevallen wel de ontwikkeling. Dat was bij Remus zeker het geval.
Kind leeft in eigen wereld
Hij vertelde nog geen woordjes toen hij 1,5 jaar gepasseerd was. Sterker nog: hij begreep niks. Het leek alsof hij ons niet hoorde. Je hoort wel vaker dat sommige kinderen trager zijn met praten en dat dat normaal is. Maar omdat Remus ook niets begreep, begonnen wij ons een beetje zorgen te maken.
Uiteindelijk waren het de woorden van de kinderbegeleider die mijn ogen hebben doen opengaan: ‘Remus leeft in zijn eigen wereld.’ Wat ik thuis niet echt zag, was heel duidelijk in de kinderopvang. Remus is anders. Heeft mijn kind autisme?
De vroege signalen
De signalen die duidelijk werden bij de kinderopvang:
- Remus zat als enige vast geklikt in een hoge stoel omdat hij anders altijd wegliep tijdens het eetmoment.
- Hij speelde vooral op zichzelf, leeft in zijn eigen wereld.
- Vertikte het om fruit te eten. Ook warm eten was moeilijk.
- Deed nooit mee met de activiteiten.
- Zocht regelmatig rust op (ging naar een rustig hoekje of ging bij de begeleiders zitten voor rust).
De signalen die uiteindelijk ook duidelijk werden bij ons:
- Hij praatte niet en daar kwam nog bij dat hij ook niets begrijpt.
- Hij lachte wel, maar achteraf bekeken, besefte ik dat dit geen sociale lach was. Hij lachte niet omdat hij ons zag. Hij lachte omdat hij plezier had.
- Hij wou ook thuis geen fruit eten.
- Warm eten ging bijzonder moeilijk, enkel Olvarit potjes wou hij eten.
- Hij deed alles tollen, van ballen tot boekjes. Alles probeerde hij te spinnen.
- Hij huilde nooit.
- Zijn pijngrens leek bijzonder hoog, maar dat kwam natuurlijk doordat hij ondergevoelig is aan pijn.
Het besef
Wanneer je signalen opzoekt en je er heel wat kan afvinken, wordt het misschien wel zwart voor je ogen. Zo was het bij mij. Ik herkende. En tegelijk ontkende ik meteen, want dat kan toch niet? We hadden geen autisme in de familie, dus vanwaar kwam het dan? Maar diep in mijn hart wist ik toen al dat het waar was: onze Remus heeft autisme.
Heb je zelf een vermoed van autisme? Lees in dit artikel wat je kan doen.
We zijn toen naar de kinderarts gegaan, die ons heeft doorverwezen naar een neuropediater. En die heeft ons dan twee opties gegeven: naar het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen (COS) of naar een revalidatiecentrum. Ik begreep niet goed het verschil, en we hebben uiteindelijk gekozen voor COS.
Een paar rollercoasters verder hadden we een klein jaar later een diagnose: autisme met een ontwikkelingsachterstand.